Spelen met licht

Soms kom je op heel andere plekken dingen tegen die je zo in een LARP zou kunnen verwerken. Ik was 17 augustus op het Blikopener Festival in Delft. ‘Festival’ was op die dag een wat groot woord voor een wandeling door een grote ruimte met verschillende interactieve kunstwerken en in de avond wat ander programma. Gelukkig was de tocht langs de kunstwerken indrukwekkend en inspirerend.

De ruimte waarin we rond mochten lopen was eigenlijk de hoofdreden waarom ik met vriend en vriendinnen de regen trotseerde. Op het terrein van de mooie oude watertoren van Delft bleek nog een verborgen schat te vinden te zijn. Net nadat de toren gebouwd werd, was de inhoud al weer veel te klein. Daarom is er toen een ondergronds reservoir aangelegd bij de watertoren. Zelfs de geboren Delftenaren die ik ken, wisten niet dat dit bestond. Deze gangen met hun ingesleten golfpatronen, hoge plafonds en muren met ronde bogen bij de doorgangen zijn een heel apart en aardedonker labyrinth.
In een groep van acht á tien mensen en met een standaard led-theelichtje in een glazen potje daalden we de smalle trap af. Het lampje wat boven aan de trap nog een lullig plastic ding was, werd opeens heel belangrijk omdat er verder geen verlichting was. De eerste kunstenaar die wij tegenkwamen wilde een paar van onze lampjes hebben in ruil voor lasergesneden ‘lichtbeestjes’. Al mijn rollenspel-ervaring schreeuwde dat het een val was, maar goed, het was geen LARP en de vorige groep was ook heelhuids teruggekomen. Met lichte tegenzin leverde ik mijn potje in en kreeg een ding in mijn hand dat half insectachtig beestje was en half zaklantaarn. Al snel begon het te klikken als een vleermuis of een morsesleutel en te knipperen. Terwijl we doorliepen viel het licht en geluid soms helemaal weg. Onder de grond kun je dan eigenlijk alleen maar een beetje doorschuifelen en hopen dat je tegen niemand opbotst. Het lijkt me duidelijk dat dat de sfeer alleen maar duidelijker neerzette.

De volgende installatie waren projecties van licht in ondiepe schalen met water. Door dichtbij te lopen trilde het water en veranderde de reflectie. Er was ook een soort van zingende bromtoon te horen, waarvan ik achteraf las dat die gegenereerd werd door onze bewegingen. Best een grappig idee, maar dat haalde ik er eerlijk gezegd zelf toen niet zo uit.

We liepen verder naar een ruimte met een soort witte zwaailichten. Het voelde ergens nog steeds best gevaarlijk, zwaailichten zijn meestal toch foute boel. Uiteindelijk bleef het bij een gevoel, maar het was wel een prima neergezet gevoel. Goed om te onhouden voor later, want een lampje kan dus al genoeg zijn om een kamer in te richten.

De laatste opstelling had wel weer een uitleg, waarbij het bijna weer jammer was dat er iemand bij moest staan. De kunstenaar bracht een meterslange veer in trilling, wat weer invloed had op een rij dunne spiegels die licht naar de muur reflecteerden. De installatie was nogal teer, maar anders zou een interactievere opzet nog wat hebben toegevoegd.

Je kon er makkelijk een tijdje zoet zijn, maar omdat er in groepen van tien gelopen werd en er bijna doorlopend nieuwe groepen waren, was de tijd er niet echt om te experimenteren. Zo miste ik ook een beetje het punt van verschillende kunstwerken, wat wel uitgelegd werd op de website. Het was erg sfeervol en interessant, maar als larper denk ik dat een beetje meer inleiding en managen van de verwachtingen over wat wel en niet ok was, had geholpen om meer te ontdekken en verkennen tussen de kunstwerken. Ik kreeg er ook allemaal inspiratie van over hoe dit in een plotje zou passen, zodat het logischer zou zijn om er meer mee te spelen en experimenteren. Nou zie ik steeds meer sterke staaltjes techniek voorbij komen in dienst van het plot, dus wat dat betreft geef ik de hoop zeker niet op.

Overigens is de locatie sowieso een hit. Ik ben voor evenementen op deze locatie als het kan en als iemand nog een miljoen over heeft…