Dit artikel verscheen in Delta, Magazine van de Technische Universiteit Delft, Jaargang 34, Nummer 1, 10 JANUARI 2002

De passie van Marije Baalman, student akoestiek (technische natuurkunde)

,,Ongeveer eens per maand komen we met een groep mensen bij elkaar om een live vampierrollenspel te spelen. Dat kan in een bovenzaal van een café zijn of in een buurthuis. Maar ook wel eens buiten. In een verhaal spelen zo’n 35 mensen. In totaal spelen in Nederland een paar honderd man het spel.

Toevallig kwam ik ermee in contact. Eerst heb ik het een paar keer geprobeerd. Gaandeweg ben ik meer betrokken geraakt bij de organisatie. Ik ben nu storyteller. Dat is een soort regisseur die de verhaallijn een beetje uitzet en de hoofdrolspelers van een bepaalde akte bepaalt. Vroeger schreef ik ook korte verhalen.

Het gaat me niet specifiek om het feit dat het spel met vampiers te maken heeft. Er zijn ook andere live-rollenspelen, zoals een fantasy-spel. Maar het vampierverhaal is goed uitgewerkt en je kunt veel diepgang in de karakters brengen. Het is oorspronkelijk gebaseerd op Anne Rice’s ‘Interview with a vampire’. Maar de verhalen worden verder uitgewerkt per groep die het speelt. Er is ook een online game van gemaakt.

Als storyteller onderhoud ik ook contact met andere groepen. Zo kunnen gebeurtenissen in een Duitse groep invloed hebben op de verhaallijn in Den Haag. Vorig weekend was ik nog in Hamburg om daar mee te spelen.

De mensen die meespelen zijn heel verschillend. Zover ik weet zijn het geen mensen die denken dat ze echt vampier zijn. Ze vinden het wel allemaal leuk om een ander karakter te spelen voor een bepaalde tijd.

Ik ben nu zo’n vijf jaar betrokken bij het spel. Dat is relatief lang want het spel is begin jaren negentig uitgekomen. Het kost redelijk wat tijd. Er moet bijvoorbeeld een locatie worden gevonden en aangekleed. Dan moet nog de kleding worden gemaakt. Die verschilt per keer. Soms gaan we wel extreem gekleed. En de muziek is ook belangrijk. Die bepaalt voor een groot deel de sfeer.

Maar het heeft mijn studie verder niet opgehouden. Het is ook een gescheiden wereld. Soms denk ik wel eens na over wat mijn karakter zou kunnen doen, maar ik denk normaal niet ‘als karakter’.

Een van mijn beste vrienden speelt ook mee. Tijdens het spel kan ik een hevige ruzie met hem hebben, die niets te maken heeft met ons normale leven. Maar dat lucht toch wel eens op.” (XC)