Gespeeld: 13 november 2014 te Utrecht

Schrijver: Erik Vee

Inleiding

Na een zware auditie  verschillende wannabe acteurs en performers hebben de eliminatie ronde van de beroemde So You Think You Can Act show. Deze show heeft een gemiddelde aantal kijkers van rond de 4 miljoen op de nationale televisie. En dat is veel. Er zijn drie auditieronden geweest, waar een fractie van de 2000 kandidaten hun ’15 seconden van roem’ hebben gehad.

 

De deelnemers die de eliminatieronde hebben bereikt, zullen verschillende acteer uitdagingen uitvoeren om te bepalen wie de beste van hen is. De winnaar wordt toegelaten tot de wereldberoemde Yale school of drama. Vanavond zullen ze moeten strijden met elkaar, maar ook moeten samenwerken omdat elke uitdaging in een duo wordt aangegaan. Het publiek zal hun favoriet uitkiezen gedurende deze monster marathon 8 uur durende live show.

 

So You Think You Can Act gaat niet over de het werkelijk acteren in de show, maar over de gebeurtenissen in de ‘backroom’. Daar wachten de deelnemers op de uitdagingen die ze zullen krijgen op het podium. Dit is de plek waar ze zullen horen wat het publiek heeft gestemd, waar ze zullen zien hoe hun plek op het scorebord wijzigt, waar ze van hun tegenspelers zullen gaan houden of ze juist haten wegens het fantastische of verschrikkelijke optreden. Steek tegenstanders de loef af, maak bondgenootschappen, doe alles om de top te bereiken!

Pregame

We kregen voorafgaand aan het spel via Facebook het verzoek om zelf een personage voor te bereiden omdat de geplande speeltijd van 4 uur niet gehaald zou gaan worden. Daarin werd onder andere gevraagd welke speelstijl je personage omarmt en aan welke hij of zij een hekel had. Nu ontbrak een lijst van beschikbare speelstijlen, noch was er een beschrijving beschikbaar. Dat maakte de voorbereiding wel heel lastig. Ik ging maar even googelen en kwam de epische speelstijl tegen die door Berthold Brecht met name ten tonele werd gebracht. Dat leek me wel grappig. Met het personage op zak ging in naar Utrecht.

Aangekomen op de speellocatie bleek dat door de last minute afmeldingen slechts zes spelers beschikbaar waren. Maar dat mocht de pret niet drukken. Sterker nog, ik vond dat het spel juist door de kleine groep goed uit de verf kwam. De schrijver van het spel was tevens de spelleider van de avond. Hij begon met een warming up om even op elkaar af te stemmen. Een variant van jager-prooi die ik nog niet kende en grappig werkte, brak het ijs. De helft van de spelers was namelijk nieuw. Ook de teloefening was nieuw voor mij en eveneens een leuke kennismakingsoefening. Vervolgens begon de echte voorbereiding. We gingen alle speelstijlen oefenen die we, grappig genoeg, niet zouden gaan spelen tijdens het spel! We begonnen in tweetallen waarbij eerst de ene en dan de ander een kleine improvisatie deed op basis van een opdracht in een bepaalde speelstijl. Het is slim om in tweetallen te beginnen, omdat dit minder bedreigend is dan direct voor een groep vreemden je kunsten te laten zien. Na enkele speelstijlen mochten we deze inderdaad voor de groep zelf presenteren. Het doen van de oefeningen gaf energie en er werd zelfs spontaan geapplaudisseerd als er een goede of leuke performance werd neergezet.

Voor het personage dat iemand ging spelen werd echter nauwelijks voorbereidingstijd genomen. Omdat ieder vrij was om een rol neer te zetten, waren de suggesties die de spelleider voor sommige spelers had meegenomen, vrijblijvend. Omdat mijn voorbereide speelstijl niet was geoefend, besloot ik een totaal ander personage neer te zetten dan ik had voorbereid. Ik besloot een introverte nicht neer te zetten. Die zit doorgaans altijd wel onder de deelnemers in dat soort shows. En introvert, emotioneel en bangig omdat ik meestel hele extraverte rollen neerzet met hoge status. Deze avond pakte het goed uit en hadden de meeste een goede rol te pakken. Maar ik denk wel dat het verstandig is voor de dynamiek van het spel dat er karakterbeschrijvingen die tegengesteld zijn aan elkaar, met automatische spanningen tussen de spelers, helpt om met meer zekerheid een geslaagd spel te creëren met elkaar.

Het spel zelf

Gelukkig is het spel zelf robuust. De opzet maakt het dynamisch, telkens nieuwe spelimpulsen die de boel aan de gang houden en wendingen geven in het spel. Er wordt gewerkt met de diverse ronden waarin de deelnemers een opdracht moeten uitvoeren, die zorgt voor herhaling. Sinds Old & Wise ben ik er van overtuigd dat herhalingen in het spel goed werken. Een ronde bestond uit het bepalen van de duo’s, het toewijzen van de spelopdracht in een bepaalde speelstijl, het wachten tot je aan de beurt was met je partner voor deze ronde met eventueel een voorbereiding. Vervolgens het overleg met de spelleider, achter gesloten deuren, wat er nu gebeurt is op het podium (dat dus niet wordt uitgespeeld) en dan het uitspelen en verwerken van de reactie van de uitkomst, terug in de ruimte bij de andere spelers. Daarna was het tijd voor het scorebord, waarbij je positie telkens veranderde als gevolg van de uitkomst van je optreden. En dan een nieuw duo samenstellen voor de volgende uit te voeren opdracht, etc.

Vooral de dynamiek van het steeds winnen en verliezen en het delen van die emotie werkt sterk in het spelconcept. Leuk is het overleg achter gesloten deuren wat er nu op het podium gebeurt. Wat was het commentaar van de jury (deze keer waren Kevin Spacey, Steven Spielberg en Joop van den Ende van de partij)? Hoe liep het af? Als de spelers niet iets zelf bedachten, dan lagen er drie opties klaar, waarvan er een door willekeur werd gekozen. Het optreden was geweldig, gemiddeld of mislukt. Om deze iets scherper te maken, zou ik er voor kiezen om een score van 5 stappen te maken van uitmuntend tot extreem slecht, en elke speler een eigen nummer laten trekken. Hierdoor kan de een schitteren en de ander dramatisch onderuitgaan in dezelfde opdracht.

Uiteindelijk merkte ik wel dat de energie op raakte doordat er nog een ronde plaatsvond. En nog een. Op een gegeven moment is de essentie hetzelfde en ondanks het feit dat er naar een climax wordt gewerkt, die ene winnaar van de talentenjacht, heb ik die opbouw niet zo gevoeld. Iedere ronde was weer anders  en leverde leuke situaties op, toch ontbrak voor mij de spanningsboog naar het einde. Ik denk dat het beter werkt met een scorebord dat het aantal ronden aangeeft en de positie van de spelers per ronde. Dan zie je als speler trends en weet je wanneer het einde daar is. Van de andere kant gaat het natuurlijk niet om het winnen, maar om het interessante en leuke spel dat met elkaar wordt gecreëerd.

Conclusie

Voor mij persoonlijk eindelijk weer eens een echt leuk en goed spel! Origineel, licht experimenteel, maar met genoeg klassieke elementen die mij als liefhebber van traditionele larp voldoende steun geven in het spel. Ook de andere deelnemers hebben genoten van het spel. Ik denk wel dat als de groep groter wordt, het aantal ronden niet hoeft toe te nemen om het spannend en dynamisch te houden. Je hoeft echt niet met iedereen een duo te zijn geweest. Ik begreep van de spelleider dat hij had verwacht dat er intriges zouden worden opgezet om machtsblokken te vormen. Ik denk dat die niet snel ontstaan, omdat de random factor bij de prestaties van het optreden er voor zorgt dat je daar niet strategisch op kunt spelen (als Gamist). En het is ook niet nodig. De herkenbaarheid van het thema talentenjacht, samen met de workshop waarin de stijlen worden uitgelegd, maken het naar mijn idee een leuk, dynamisch, laagdrempelig spel. Als er meer aandacht wordt geschonken aan het creëren van het personage en het karakter van het personage (drijfveer etc.) dan is het spel helemaal af!